هیچوقت "من" نبودم

جزیره ای بودم! بدون مختصات جغرافیایی و فارغ از کوچ پرستوها. وسط اقیانوسی به نام زندگی لحظه به لحظه فرسایش یافتم از برخورد موج های خستگی. 

از خودم میرفتم. با قایقِ تظاهر و پنهان کاری. دور شدم , خیلی دور , نزدیک به فاصله ی تو از من.

مترسکی بودم! گوشه‌ی مزرعه ای متروک. بدون کلاغ , درگیر هرزه هایی علفی.

محو تماشای پرنده های کاغذی پرنده‌ی خیال خود را به زمین بسته ام و برایش از آزادی و پرواز با بالهای شکسته داستان میبافم.

سوزن بودم! بین نخ به نخ سیگارهای دود شده در انتهای خیابانی که جوخه‌ی اعدام مردی بود که پایِ دار چهارپایه اش را روی بغض نشانده بودند. شکست , مُرد!

آدم برفی بودم! بدون حیاط. درگیر تظاهر و پنهان کاری , دلخوش به گرمای سشوار و شال گردنِ تو. سرد از تنهایی دستانی در جیب و خیابانی پر از نیمکت های دو نفره و خاکستر سیگار.

آلبوم بودم! پر از عکسهایی که در بینشان زنده بودیم , پر از لبخندهایی که همیشه دریغ شدند و بغضهایی که همیشه سرکوب شدند. 

عرق بودم! روی پیشانی. سگی ِ سگی , مثل زندگی من مثل زندگی هیچکس.

 متناقض ترین عنصر هستی ام.گاهی اتفاق افتادم و گاهی از اتفاق افتادم ولی در آخر من همان دردم که هستم