امروز تو پارک وختی غرق صدای هدفون و رفت و آمد آدما بودم یه چیزی دیدم
نـــیمکـــت های پارکــــــــــ
خعلی بزرگن! نیمکت نباید انقد بزرگ باشه
اینهمه فلز و رنگ و فیلان و بیسار هدر دادن واسه چی آخه؟
وختی یه نفر با مخاطب خاصش میخواد رو این نیمکتا بشینه انقد نزدیک به هم میشینن که شاید کمتر از یه نفر فضا اشغال کنن پس واسه دو نفر هم نیمکت یه نفره بهتره
اما فرض کنید وختی یه آدم تنها و خسته میخواد چند دقیقه رو این نیمکتا بشینه
بزرگی نیمکتا باعث میشه جای خالی اون "یه نفر" که باید باشه و نیس بیشتر حس بشه
همون یه متر و چن سانت فضای خالی روی نیمکت میتونه اون آدمو یاد کلی خاطره از روزای خوب و بدش بندازه و پرتش کنه تو روزایی که این نیمکتا واسش بزرگ نبودن
شاید بزرگی این نیمکتا واسه خعلیا به چشم نیاد ولی واسه خعلیا دهن کجی باشه
رو نیمکت بزرگ , بغلت , باید یکی باشه
اگه "یکی" نیس پس نیمکت نباید بزرگ باشه
نیمکت نباید باشه
نیمکت...
نیمکت لعنتی!
هــــمــه ی نـــیــمــکـــــــــت هـای پــــــــــارک دو نـــــفـــره انــــد!
بـــــی خیــــــــال......
روی چــــمـــن مـی نــــشـــینــم....
خداییش واسه آدمای تنها این نیمکتای بزرگ خعلی ستمه
اره نیمکت های لعنتی یعنی کسایی که این ها رو ساختن به این فکر نکرده بودن؟ یا شاید فکر کارتون خواب ها بودن نه؟
همیشه حس بدی نسبت به نیمکت های پارک داشتم.ولی هیچ وقت نفهمیدم چرا؟!! حالا از این زاویه که نگاه می کنم می فهمم.
(هر چند،دو نفره هم که می نشستیم من تنها تر از قبل می شدم)
بسیار زیبا بود، ممنون.
موتوشکرم