بریم یه گوشه آروم بمیریم

گاهی پشت حرفهایم ته میگیرم و پشت لباسهایم کهنه میشوم

آنقدر نا گقته برای گفتن دارم که میتوانم تا آخر عمر سکوت کنم

کاش سه چهار تا پا برای رفتن داشتم

از میدان نبرد و اسارت در پشت میدان آزادی

از لباسهایی که آدمی درونشان نیست

از ساعتی که انتظار را نفهمید

از خنده هایی که از عکس‌هایم گرفتم

از درد هایی با خاصیت الکل

از دلتنگی هایی از جنس پیاده رو و بوی سیگار

از خودم! از این "من"ِ لعنتی!

میرفتم...