تو خیلی خوبی

همیشه تو هر جمعی یه آدمایی هستن که با بقیه فرق دارن!

آدمایی که کم رنگ و بی صدا هستن. آدمایی که تو زندگی اطرافیان حاشیه ایی هستن برای نقش های اصلی. آدمایی که نبودشون حس نمیشه. آدمایی که بعد از دو روز نبودن جوری فراموش میشن که انگار از اول نبودن. آدمایی که نمیتونن بد باشن. آدمایی که متفاوت بودنشون همراه شده با طرد شدن و زجر کشیدنشون. آدمایی که همه رو درک کردن و هیچوفت درک نشدن.

این آدما معمولا گذشته ای دارن که ازش فراری ان و آینده ای دارن که امیدی بهش نیست

این آدما معمولا یه خلوتگاهی واسه گریه های شبانه و دفع خستگی های روحیشون دارن

این آدما معمولا از خوب بودن خودشون که بقیه به "اسگل بودن" ازش یاد میکنن خسته شدن

این آدما معمولا بی حوصله و بیخیال میشن و با همه کنار میان علی رغم اینکه کسی باهاشون کنار نیومده و نمیاد.

این آدما معمولا هر روز میمیرن...

تنها چیزی که میتونه این آدمارو همچنان امیدوار و سرپا نگه داره یادآوری خوب بودنشونه. یعنی باید بهشون بفهمونی که "خوب بودن" اون چیزیه که اونا هستن نه اون چیزی که بقیه میخوان باشن.

اگه همچین آدمی میشناسید نذارید بمیره. فکر نکنم یه "تو خیلی خوبی" خرج چندانی داشته باشه ولی واسه این آدما خیلی خیلی با ارزشه! خوبیشون رو بهشون یادآور بشید