نمیفهمی دارم از خودم جون میکنم

عقربه ها را سوار شدم برای رسیدن به علی چپی که سال ها , شاید هم قرن ها پیش خودت را در آن جا گذاشتی و من در انتهای کوچه , درست در نقطه ای که مسافرها از دور تبدیل به نقطه‌ای ناچیز شده و فراموش میشوند در آتشی که سال ها , شاید هم قرن ها پیش روشن کرده‌ای نخ به نخ دارم دود میکنم.

تمام زورم را زدم و موفق به حذف تو از زندگی لعنتی ام شدم. درست شنیدی

تو دیگر در خیابان ولیعصر کنار در ِ ورودی سینما آفریقا نیستی

تو دیگر در اتوبان تهران - کرج صندلی بغلی راننده را پُر نمیکنی

تو دیگر در پارک ها , خیابان ها , نیمکت های دو نفره و ایستگاه های مترو و اتوبوس نیستی

در واقع دیگر "تو"یی وجود ندارد. تمام شدی

هر چه از تو مانده اکنون "مــن" است. درون این من ِ لعنتی "تو"یی جریان دارد که از مویرگ های حساس مغزی به راحتی عبور میکند , ضربان قلب را با ریتم خاطراتت آشفته میکند , خطای دید بوجود می‌آورد و همه را "تو" نشان میدهد , شنوایی را عاجز میکند که فقط صدای آوازهایی که سکوت کردیم را بشنود ولی نمیمیراند.

در واقع تو طلسمی منزجر کننده و دوست داشتنی بودی که مرا محکوم کردی به زندگی. زندگی‌ای بر مبنای من بر پایه‌ی تو بر اساس درد.